zamieranie

 

 

n i e d o p o w i e d z e n i a

Rodzą nas niedopowiedzenia

spajają, łączą, dzielą.

Opieramy się o nie. I trzymamy się ich, gdy idziemy w ciemność.

One nas karmią i sycą. Przymykają nam oczy ułatwiając sen

Istnienie

Chce istnieć w dłoniach i włosach

Na wargach, w muśnięciach, w powietrzu

W drobinkach śniegu. I w świetle, w przestrzeni między słowami.

 

 

 

 

Wiatr śpiewa stare piosenki a my stoimy w miejscu.

 

nigdzie nikogo

nigdzie do kogo.

 

tylko my i te spłowiałe melodie

 

Jasność

 

Byłam dzieckiem zrodzonym z trawy.

 

z mchu i paproci.

zło rośnie

 

We mnie  z każdym dniem.

*

*

*

*

*

okruchy

 

Zbieram ze stołu, opuszkiem, okruchy po śniadaniu.

 

 

Korony

*

*

Mieszają się zmysły razem z oddechem, obłędem i wstrętem do ludzkości, której pozostałości wydłubujemy wykałaczką spomiędzy zębów.

Korona

Ciężki jest sen głowy, która nosi koronę.

*

*

Pamięci

 

 

*

Myśli niepokorne rozbijają się o granice pamięci. Granice umowne, płynne, nierealne.

*

*

Wracając do domu szukam miejsc ze starych klisz.

Nie znajduje ich,,

*

*

*

*

*